توووووووووووووولدت مبارک فرشته کوچولو

سلااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام عزیز مامان یه ساله شدی قربونت برم خانومی شدی واسه خودت.

ما تصمیم گرفتیم جشن تولدت رو روز جمعه بگیریم.خیلی دوس داشتم همین امروز باشه اما نشد. عاششششششششششششششششششششششششقتم شکلاتم .

شب هم با عکسای آتلیه میام........

این متن زیبا هم از طرف بابایی مخصوص تولدت:

 می دانم مهم ترین تصمیم زندگی هیچ کسی در دستان خودش نبوده، و لذا این ما بودیم که بودنت را ترجیح دادیم و تو را به ورطه زندگی انداختیم.

زندگی شاهکار طبیعت است و هرکسی به صرف بودنش می تواند هنرمندی باشد با واژگانی که دست چین می کند و با آنها خویشتن خویش را می سازد خویشتنی که هزاران تصمیم می گیرد گاهی شاد، گاه غمگین می شود گاه تنها می شود و گاه دوستان و کسان، اطرافش را می گیرند، گاه می ستیزد و گاه می گریزد گاه شیفته می شود و گاه نفرت در دلش دمل می زند تا قصه انحصاری اش ساخته شود ...

تو نیز اکنون آمده ای تا به اینهمه نقش بی محتوا طرح دهی، آزاد باشی تا خطا کنی! مغرور باشی تا هر باری را به گردن نگیری! آنگاه که زمین خوردی سبک چون اکنون کودکی ات برخیزی، بر هر آنچه نادرست می پنداری سرکش باشی، چون زندگی حیله گر و چون انسان بزرگوار باشی...

در این مسیر دور چه بسیار زمانها که تنها خواهی بود تنهای تنها، دیگر از نزدیکترین کسانت اثری نخواهد بود. می دانم وقتی همه چیز تار می شود وقتی از درد به خود می پیچی همچون پروانه ای از تاریکی پیله تنهایی ات دوباره به زندگی برخواهی گشت چرا که می دانم هر انسانی باید تنهایی اش بپذیرد تا دیگر بار زاده شود...

زمان گاه خسته و گاه تازه نفس پیش می رود و زندگی این سیلاب بر بستر زمان به پستی ها و بلندی ها، گاه دلگیر و گاه خرامان، فرصت ها را زکف می کند دخترم امیدوارم در همه ناکامی ها چنان قوی باشی که بتوانی خودت را بر دوش خویشتن ات تحمل کنی.

لیک در این گرداب نفس گیر چیزهایی هستند که بی اندازه انرژی بخش و توان افزایند و چه دوردستی که بشر به سبب آن نپیموده است. هنرمندی که در وجود هر کسی نقش بسته و نیازمند توجه توست تا چنان تورا مقاوم سازد که طوفان ها بگذرانی و به سلامت در آنسوی این جغرافیای دلگیر، مقدس مکانی برای خود باز یابی ...

هنر دوست داشتن بی اندازه بزرگ و شکیب و صادق است اگر به عشق نیالایی اش. عشق کلامی فریبنده است اما دوست داشتن، بی مرزتر از عشق متمرکز بر یکی است. وقتی قلبت را چنان وسعت دادی که تمام جهان و جهانیان را قسمتی از خود دانستی توانستی همگان را آنطور که هستند دوست بداری و بپذیری آنگاه به سرزمین مقدسی که برای تو امید می دارم فرا خواهی رسید سرزمین انسانی...

من در این گاهواره زمینی در این سختی ها و شکست ها از تو تنها تاب تحمل را، انتظار ندارم تو را چنان می خواهم که فراتر از مرزهای خود روی، گاه دور و دورتر از خود تا بتوانی همگان را نیز در وجود خود احساس کنی. راز انسان های بزرگ نه در فاتح بودن که  درک ساده دیگران نهفته است.

 آینده از این رهگذر خواهد گذشت باید برای انسانی بودن بسیار خوشبین بود بسیار خوشبین، فرزندم این را به خاطر داشته باش.

                                                                                                                                 پدرت-28 خرداد 1392